De kleine dingen in het leven van een linkshandige (en wat wij daar aan gaan doen)

Leren haken, ik heb er eigenlijk geen goede herinneringen aan. Ik zag mijn mama het altijd doen, en het zag er zo gezellig (en vooral gemakkelijk) uit. Zij hield erg van filethaken. Je weet wel, die gordijntjes en lapjes met die gaatjes erin. Ooh, wat wilde ik dat ook graag.

Je kan je wel voorstellen dat ik héél blij was dat we, in de lagere school, een handpop mochten haken. Maar als linkshandige, zijn dingen die er “logisch” uit zien, niet altijd zo logisch als je er aan begint.

Het begon al als klein meisje. Als 7-jarige leren schrijven met een vulpen. O, wat een drama. Ik houd mijn pen dan ook echt bovenhands vast, helemaal krom. Als je zelf ook linkshandig bent, herken je het vast wel. En dan o lekker voorovergebogen over je blad hangen. Heb jij ook zo vaak gehoord dat je recht moest zitten?
Maar hé, als linkshandige leer je al als kleine drommel creatief om te gaan met dingen, dus ja, het is gelukt, dat leren schrijven. Zij het dan met een standaard bevuilde hand. Maar kaartjes schrijven blijf ik lastig vinden (dat papier veegt altijd uit!), ik schrijf nooit met potlood en ik blijf jaloers op mensen met mooie vulpennen (want daar kan ik nog steeds niet goed mee schrijven).

Toen ik dan wat ouder was, kwamen de schriften. En die dikke invulboeken waren al een crime, maar spiraalschriften, die zijn zéker niet door een linkshandige uitgevonden. Nog erger zijn de Atomaschriften. Die waren toen ik in het hogere zat echt heel populair. Ja, dat is handig, dat je er blaadjes kan uithalen en bijstoppen, maar o, wat is het vreselijk om in te schrijven.

Het allerergste was op de universiteit. Daar hadden ze nog van die oude bankjes, die maar aan één kant doorliepen. En je raadt het al: de rechterkant dus. Probeer daar maar eens op te schrijven als linksepoot. Nope, geen succes.

Ik vond het ook leuk om mijn moeder te helpen in het huishouden (ja, echt, ik vond dat leuk. En nee, ik werd niet gedwongen). Maar de strijkplank moest altijd een volksverhuizing doormaken, en die dunschiller om de aardappels te schillen… tja. Daar spreek ik maar niet meer over.

Wat ik ook leuk vond, was mens-erger-je-nieten met mijn grootmoeder. Wij noemden het het “paardjesspel” (het was een variant met paardjes, maar dat had je vast al wel geraden). En kaarten. Ze kende zoveel verschillende spelletjes. Maar dat kaarten, dat had één groot nadeel: haar setje had maar in één hoek afbeeldingen. Ik kon die dus écht niet vasthouden. En ik verloor dus ook altijd ;).

De toiletrol langs rechts (echt overal), de blikopener (no match), het meetlint, een high five geven (awkward!), en natuurlijk ook… de schaar. Er zijn zoveel kleine dingen waar je als linkshandige tegenaan loopt.

Gelukkig ben ik behoorlijk koppig 🙂

Mijn mama was daar vroeger vast niet altijd blij mee (sorry, mama). Maar daardoor gaf ik ook niet zo gauw op. En toen ik wilde leren haken, bleef ik proberen. Wat heeft de schooljuf tijd gespendeerd met mij. Met haar handen in haar haren, allicht, want hoe leg je dat in godsnaam uit aan een kind dat die naald zo gek vasthoudt. Ze had toen vast niet kunnen voorspellen dat ik er later m’n beroep van zou maken.

Nee, haken is iets wat ik mezelf heb geleerd. Gaandeweg. Met héél veel vallen en opstaan. Met heel veel frustratie, boosheid (ja, als kind durfde ik dat wel al eens. Nogmaals sorry, mama) en tranen.
Maar die lappenpop, die raakte af. En trots dat ik was!

Het is pas jaren later dat ik besef hoe ver die koppigheid me heeft gebracht. In elk geval tot hier :).

Nu, een pretje was het niet. Niet voor mezelf, maar ook niet voor de mensen die het me wilden leren. Wat moet het vervelend zijn om er maar niet uitkomen. Want de tip “ga dan voor de spiegel zitten”, geloof me, dat werkt toch niet echt. Nee, die frustratie, die wil ik iedereen besparen. Het leven als linkshandige is al complex genoeg 😉

En daarom krijg jij je eigen versies, lieve leftie

Als jij wil leren haken, dan hoef jij niet te doen wat ik moest doen. Van mij krijg je alles linkshandig. Van begin tot eind. Omdat ik weet hoe frustrerend het kan zijn om alles “maar eventjes” te spiegelen. Omdat ik weet hoeveel aanpassingen je al doet in het dagelijkse leven. Hoeveel kleine dingen er zijn die nét niet op jouw maat zijn. En hoe dat, elke dag weer, momentjes van frustratie geeft. Dat wil jij vast niet nog een keer hebben bij iets wat je voor je plezier doet. Nee, haken, dat moet FUN zijn. Met welke hand je dat ook doet.

Dankzij het online platform, de Haakacademie, vind je alle patronen en cursussen aangevuld met aparte secties voor linkshandigen. Met je boek voor de spiegel gaan staan? Dat is voor eens en voor altijd verleden tijd! Je zult er trouwens al vlug merken dat je niet de enige linkshandige bent die af en toe struggelt. 

Surf snel naar onze Haakacademie en ontdek het allemaal zelf.

Wat is jouw grootste frustratie als linkshandige? Laat het ons weten in een reactie hieronder!